Sommige mensen dragen muziek als parfum

Mijmering (2 minuten leestijd)

De meeste mensen zullen wel eens in het spoor van een geparfumeerd persoon hebben gelopen. De bloemig ruikende persoon is zelf niet meer te bekennen, maar zijn of haar aanwezigheid hangt nog in de lucht. Het zal vast aan de lucht liggen hoelang een parfumlucht blijft hangen, maar het mag duidelijk zijn dat de persoon in kwestie die ochtend parfum heeft opgespoten met de intentie geroken te worden. Het gaat niet om een bescheiden druppeltje achter de oren die alleen ruikbaar is voor de mensen die dichtbij mogen komen, maar een walm au de parfum waar je een territorium mee kan afbakenen.

Nu besefte ik me laatst dat sommige mensen dit doen met muziek. Ik heb het niet zozeer over de mensen die oortjes in hebben maar hun muziek zo hard hebben staan dat iedereen in de nabije omgeving kan meegenieten van de beat, maar over mensen die muziek echt drágen. Ze lopen of fietsen rond met hun muziek op luidspreker en als je in hun buurt komt, word je even gehuld in hun muzieksmaak. Meestal is dat iets wat heel mainstream is en meestal gaat het om een groepje tieners of netnietmeer-tieners die hun muziek zo graag aan iedereen laten horen. Aan de ene kant snap ik het wel. Een hip deuntje kan je soms doen voelen alsof je zelf hip bent. Zo heb ik zelf tijdens het schoonmaken weleens een muziekje aanstaan waardoor ik opeens het gevoel krijg dat ik de ‘moves’ heb en bijna wens dat iemand kon zien met wat voor soepele dansbewegingen ik aan het schoonmaken ben. Maar zover ik weet ziet niemand me dan en hoort zo goed als niemand mijn muziek, en dat is waarschijnlijk maar goed ook. De wens om gezien en gehoord te worden is dan niet echt; als iemand zou blijven staan bij mijn huis zou ik waarschijnlijk spontaan stoppen met dansen of in ieder geval wat inbinden. Misschien is de vergelijking beter met in de auto rijden op een mooie dag, met de ramen naar beneden, zonnebril op en, uiteraard, een fris deuntje op de achtergrond. Dan voel je je een beetje net zo fris als het deuntje en dat mag gezien worden. Maar deze perceptie blijft volgens mij voorbehouden aan de mensen die de muziek afspelen. Voor de mensen eromheen is het volgens mij alleen een beetje storend. Storend in de zin dat het een kansloze poging lijkt om territorium af te bakenen. De mensen in de buurt van de muziekdrager nemen geen deel aan de sfeer van de muziek en dat maakt dat de situatie opeens doet denken aan een heel triest feestje. Of misschien kan het een beetje storend voelen omdat het om een feestje gaat waarvoor je niet bent uitgenodigd.

Of ben ik de enige die hier zo over denkt? Zijn er mensen die gecharmeerd zijn van een parfumwolk of een bonkend deuntje als draagbare sfeer? Ik ben hierover aan het mijmeren als een jongen met oortjes in me tegemoet loopt. Kijk, denk ik, die gebruikt muziek niet als een soort parfum, maar luistert de muziek gewoon voor zichzelf. Hij loopt me voorbij en vervolgens loop ik door een wolk zoete geur.