Man op Wip

Plasticine, hout en andere materialen

Dit project had ik gemaakt voor een expositie in de Oude Kerk in Amsterdam. Het idee was om een eenzame man met een ongemakkelijke voorkeur voor kinderachtige speeltoestellen te maken en de toeschouwer de optie te geven op bij deze man op de wip te gaan zitten. Het project werd een redelijke nachtmerrie. Het was technisch gezien erg moeilijk om een werkende wip te maken met een dood gewicht op één kant. Ik moet mezelf nageven dat dat wel enigzins is gelukt, al vind ik het er wel een beetje geforceerd uitzien. Maar erger was de vormgeving van de man zelf. Hij had aanvankelijk een ander hoofd. Het was een kalende man met een onaangenaam gezicht. Ik had de haren één voor één in de plasticine geprikt. Maar mijn docenten vonden het hoofd te carnevalesk en vonden dat ik het hoofd opnieuw moest maken. Dit was vlak voor de expositie. Ik studeerde destijds ook filosofie en op dit punt was het allemaal een beetje teveel geworden. Ik heb het hoofd opnieuw gemaakt, maar wel met een emmer naast me omdat ik om de zoveel tijd moest overgeven. Blijkbaar kan je van stress nare maagzuur krijgen. Ik was niet tevreden met het nieuwe hoofd; het oude hoofd had mij meer aangesproken. Maar ik had wel op het nippertje mijn installatie af voor de opening van de expositie. Vervolgens was de expositie zelf ook flink stressvol. De man zat niet stevig genoeg in elkaar om als interactief project hele dagen gebruikt te worden. Hij zakte elke dag een stukje verder in. Ondanks dat ik elke dag reparaties uitvoerde zat hij op de laatste dag helemaal voorovergebogen. Het is eigenlijk jammer dat ik daar geen foto's van heb gemaakt, want dat maakte het project achteraf eigenlijk nog het meest interessant. Maar ik haatte het project te hard om er nog artistieke interesse in te hebben. Terwijl ik mijn andere pop liefdevol op mijn kamertje van nog geen vijf vierkante meter bewaarde (tot de horror van mijn huisgenoot), heb ik deze pop direct na de expositie weggesodemieterd.