Stilleven van een pop

Plasticine, hout en andere materialen

In eerste instantie heb deze pop gemaakt puur omdat ik graag een realistische pop wilde maken die op mij leek. Vervolgens ontdekte ik dat het effect dat zo'n pop heeft op zijn omgeving heel interessant kon zijn. Zo heb ik regelmatig met de pop in de tram gezeten of met haar door de stad gesjouwd. Waar ik ook met haar kwam, er ontstond direct een spel. Op de bovenstaande foto zit ze in een expositie in de oude kerk, waar ze vanwege haar omgeving en houding een verhaal en persoonlijkheid suggereert. In onderstaand filmpje probeerde ik een leven van de pop te suggereren door haar op verschillende plaatsen in de stad neer te zetten.

Maar ik moet toegeven dat de pop vooral interessant was vanwege het, misschien minder artistieke, gegeven dat ze mensen fopte. Tijdens de expositie in de Oude Kerk waar ik haar had tentoongesteld gaven mensen bij de balie aan dat het "helemaal niet goed" met haar leek te gaan. Ook op de Rietveld heeft ze voor wat verwarring gezorgd; ik hoorde een docent zachtjes tegen een andere docent zeggen dat iemand even naar 'die student daar in de hoek' moest gaan kijken. Ik heb ervan genoten om telkens te wachten tot iemand haar schouder aanraakte om er dan opeens achter te komen dat ze een pop was. Maar wat ik minder leuk vond is dat sommige mensen, nadat ze ontdekt hadden dat ze een pop was, haar gingen betasten. Ze mocht dan een pop zijn, toch voelde het schofterig als ze werd aangerand. Misschien had het te maken met het feit dat ik haar zo veel mogelijk op mezelf had doen lijken. Maar ook de cameraman die me hielp raakte geirriteerd toen een groep jongens zich vergreep aan de pop. Ook ben ik een paar keer uitgescholden toen ik met de pop door de stad sleepte. Ik snap nog steeds niet helemaal waarom, maar blijkbaar stoort het sommige mensen als ze een 'weirdo' zien.

Ik heb de pop lang in mijn eigen huis bewaard, gewoon in de woonkamer. Daar moest ze weg nadat een postbode bijna de politie had gebeld omdat hij dacht dat 'ik' dood in mijn stoel zat. Daarna heeft ze een tijdje op mijn oude kamer in mijn ouderlijk huis gezeten. Daar is een keer ingebroken toen zij daar zat; die inbrekers moeten zich rotgeschrokken zijn. Jammer dat we dat niet hebben kunnen zien. Daarna vond mijn moeder de pop toch te eng (ze schrok zich elke keer kapot als ze mijn oude kamer binnenkwam), dus toen is ze in een kast gestopt, waar ze, natuurlijk, gezorgd heeft voor nog veel naardere confrontaties. Dus uiteindelijk is ze naar de poppenhemel gegaan. Het is beter zo.